3. Trouble in paradise
Door: Elina
Blijf op de hoogte en volg Niek & Elina
17 Juli 2017 | Vietnam, Dam Mon Ha
17-18 juli
Om de hoek bij ons hotel stond om 09:00 een taxi busje te wachten die ons binnen 2 uur naar de boot zou brengen die ons weer af zette op het waanzinnig mooie "Dam Mon" oftewel "whale island." Onderweg genoten we van het groene land, het chaotische verkeer, van de koeien en buffels die langs de weg liepen, (oude) mensen hard aan het werk op het land met hun lieflijke hoedjes van stro. Je ziet hier trouwens veel meer oude mensen dan in Thailand of Indonesië. De oudjes zijn allemaal nog hard aan het werk, er behalve dan dat ze soms helemaal krom lopen lijken ze behoorlijk vitaal. Veel grote poeltjes langs de weg, vol met prachtige waterlelies, huizen en hotels worden gebouwd om de meest gammele stijgers gemaakt van bamboe of hout. Soms vragen we iets aan de chauffeur maar ook deze meneer spreekt zeer slecht engels. Na een uurtje of 2 komen we aan bij de boot die ons in een kwartiertje tijd naar Whale Island brengt. Het is maar een kwartiertje varen naar dit paradijsje wat veel weg heeft van de Maledieven. We zien vanaf de boot een waanzinnig mooi strand liggen, met daar achter een rij prachtige palmbomen, daar tussendoor schattige huisjes met rieten daken. Meer naar boven zien we niets anders dan groene jungle. Na ingecheckt te hebben bij de receptie van het enige hotel dat er is op het eiland worden we begeleid naar ons eigen hutje, het ligt een beetje bovenin, midden in de jungle, tussen de meest prachtige bomen, bloemen en cactussen. Terwijl we het pad naar boven op lopen staan we oog in oog met een prachtig hertje. Het hutje zelf is heel sober, een bed met klamboe, die wel nodig is ook, want het krioelt hier van de mega grote rode mieren en andere insecten. Gelukkig zitten er ook een paar gekkotjes op het plafond boven ons bed die lekker op insecten jacht kunnen. De douche geeft alleen koud water, en geeft geen constante straal maar pompt, de vloer is van kiezelstenen wat niet heel comfortabel is aan je blote voetjes. Na de backpacks neergeploft te hebben gaan weer even de omgeving verkennen. Er is niet veel te doen op het eiland, mensen komen hier voornamelijk om te snorkelen, dat gaan wij morgen lekker doen. Ook kun je een mooie wandeling maken naar de top van het eiland voor een mooi uitzichtspunt. Er zijn hier niet zo veel mensen, de toeristen die er zijn zijn Nederlands, Scandinavisch, Frans. Er heerst een soort serene rust op het eiland, waar wij nog even aan moeten wennen. We hebben het gevoel dat we hier met elkaar moeten fluisteren. Niek eigenlijk nog niet helemaal, beter gezegd, helemaal niet, uit zijn werk/commando modus, ik nog in een soort rush van al het gereis en alle vele indrukken. Van heel veel prikkels naar heel weinig prikkels is echt even bewust om proberen te schakelen wat nog niet zo gemakkelijk. We zochten een mooi plekje uit waar we de omgeving mooi in ons op konden nemen en bestelden een heerlijk verse kokosnoot. Er is hier nergens anders wifi op het eiland dan bij een klein hoekje vlak bij de receptie, Niek maakt er dankbaar gebruik van om nog even zijn werk mails en telefoontjes door te laten schakelen zodat hij het hopelijk los kan laten en kan gaan genieten hier. Om 13:00 kunnen we gaan lunchen, we krijgen een typisch Vietnamese 4 lunch voorgeschoteld. Soms totaal geen idee wat er op ons bordje ligt of hoe we het moeten eten. Wel heel leuk en het lekker. Na het eiland een beetje te hebben verkend willen we ook even rondom het eiland kijken dus we huren een kano. Snorkels mee, en peddelen maar. Onderweg zien we een paar schitterend grote zee arenden. Wat opvalt is de hoeveelheid afval die er aam de andere kant van het eiland in de zee drijft. Ook kanoën we langs veel vissers en viskwekerijen, erg leuk en mooi om te zien. We zien het al een beetje dicht trekken en zijn inmiddels een behoorlijk end van het eiland af, en dan jahoor, begint het te stort regenen.. Wij als gekken zo dicht mogelijk langs de kust terug roeien voor het geval het gaat onweren, dan kunnen we er snel uit. Nergens echt plekje om te schuilen dus even struggelen dan maar. Weinig zicht omdat de regen echt zo hard naar beneden valt. Niek gaat achter me als een gek te keer, we vliegen bijna over het water, tot zijn peddel breekt. Nu is het helemaal aan mij alleen, we gaan nu tegen de stroming in, wind tegen. Niek achter me met zijn halve peddel proberen te sturen. Blij en opgelucht zien we na ik denk zo'n 20 minuten struggelen ons strandje weer liggen in de verte. We tillen al rennend de kano op het strand, geven de peddels weer af en rennen als een gek naar ons hutje. Onderweg ren ik tegen een grote cactus aan, sufferd! Niek vervolgens een uur naalden uit me kunnen trekken met een pincet. Het was een avontuurlijk tochtje. Even lekker opfrissen en ons klaar maken voor het diner wat om 19:00 weer klaarstaat. Het is hier trouwens dan al pikdonker! We zijn redelijk gebroken, en 's avonds is hier weinig te doen, dus lekker vroeg naar bed.
De volgende ochtend besloten we in plaats van de dag te beginnen met de wandeling naar boven eerst te gaan snorkelen omdat het echt een hele warme dag is. Het is prachtig onder water, we zien allerlei gekleurde vissen, groot en klein, prachtig mooi koraal, enorme zee egels, mooie schelpen. Echt genieten dit! We zijn denk ik net een uurtje aan het snorkelen, als mijn snorkel volloopt met water. Niek heeft me wel geleerd hoe ik deze onder water keeg kan laten lopen, maar dat lukte niet. Ik zocht onder water een stukje zand om te kunnen staan, ik dacht niks bijzonders te zien dus zet mijn voet op het zand, en voel plots echt een vreselijk stekende pijn. Ik schrik ervan en zwem in paniek zo hard ik kan terug naar de kant, Niek achter me aan. Mij hiel brandt, prikt, voelt enorm kloppend opgezwollen. Ik zoek naar een wondje maar er is niets anders te zien dan 2 hele kleintje sneetjes, helemaal geen bloed oid. Heel vreemd, geen idee wat het was, wat ik wel wist, dit was niet goed. Ik kan ben tegen pijn maar hier was meer aan de hand. Ik dwing mezelf rustig te blijven ademhalen en strompel terug naar ons hutje. Niek nog even onze snorkels en handdoeken aan het verzamelen. Ik ga onder de douche staan om mijn voet schoon te spoelen, ondertussen neemt de pijn helemaal niet af maar neemt juist toe. Ik ga zweten en voel mijn ademhaling versnellen, op mijn lippen bijtend vraag ik Niek of hij toch maar even iemand wilt halen. De manager van het resort komt erbij, bekijkt mijn voet en verteld ons dat ik op een "koraalduivel" ben gaan staan zoals hij al dacht na Nieks beschrijving. Een heel mooi, maar ook heel gemeen visje en zowel voor mensen als voor andere vissen een gevaar. Mijn voet moet ik naar beneden houden zodat het gif eruit kan lopen, ondertussen komt er een emmer met gekookt water aan waar ik mijn voet een kwartier in moet houden. Ondertussen chekken ze of hij niet blauw wordt dat zou betekenen dat het gif zijn werk gaat doen van binnen, maar dat is gelukkig niet het geval. Onze eerste hulp troepen vertellen dat ze iedere dag met harpoenen zoeken in het snorkel gebied naar de koraalduivel om hem weg te halen, dat het echt een helse pijn is. Ze hebben volwassen mannen weleens schreeuwend uit het water moeten tillen en vonden mij "actually very brave." Ze vertellen ons dat de intense pijn 3 uur zal duren en dat het dan af moet gaan nemen. Na bekomen te zijn van de schrik en gerustgesteld te zijn doordat ik nu weet wat er precies aan de hand is besluiten we onze laatste uren op dit eiland door te brengen met een boekje aan het strand. De wandeling gaat hem helaas niet meer worden met een zere voet. Voor Niek heel moeilijk om stil te zitten en niets te doen gelukkig vind hij iemand om mee te voetballen. Ik maak nog wat foto's van het bijzondere plekje hier en dan moeten we alweer ingaan pakken. De pijn zakt geleidelijk, af en toe nog een hele gemene scheut. We wisselen nog wat verhalen uit met mede reizigers, krijgen erg leuke tips en moeten dan om 17:00 weer bij de boot zijn. Die brengt ons weer naar Tuy Hoa, waar we eigenlijk alleen maar zijn om te slapen. Tuy Hoa is totaal niet toeristisch, de locals spreken geen woord engels maar vinden het toch leuk om contact te zoeken! Op zoek naar een plekje waar we redelijk veilig voedsel kunnen vinden, dat wil zeggen een plek maar ze geen kat of hond serveren, maar het liefst gewoon vis of vegetarisch. En dan naar lekker bed, om 04:00 staat de wekker.
Om de hoek bij ons hotel stond om 09:00 een taxi busje te wachten die ons binnen 2 uur naar de boot zou brengen die ons weer af zette op het waanzinnig mooie "Dam Mon" oftewel "whale island." Onderweg genoten we van het groene land, het chaotische verkeer, van de koeien en buffels die langs de weg liepen, (oude) mensen hard aan het werk op het land met hun lieflijke hoedjes van stro. Je ziet hier trouwens veel meer oude mensen dan in Thailand of Indonesië. De oudjes zijn allemaal nog hard aan het werk, er behalve dan dat ze soms helemaal krom lopen lijken ze behoorlijk vitaal. Veel grote poeltjes langs de weg, vol met prachtige waterlelies, huizen en hotels worden gebouwd om de meest gammele stijgers gemaakt van bamboe of hout. Soms vragen we iets aan de chauffeur maar ook deze meneer spreekt zeer slecht engels. Na een uurtje of 2 komen we aan bij de boot die ons in een kwartiertje tijd naar Whale Island brengt. Het is maar een kwartiertje varen naar dit paradijsje wat veel weg heeft van de Maledieven. We zien vanaf de boot een waanzinnig mooi strand liggen, met daar achter een rij prachtige palmbomen, daar tussendoor schattige huisjes met rieten daken. Meer naar boven zien we niets anders dan groene jungle. Na ingecheckt te hebben bij de receptie van het enige hotel dat er is op het eiland worden we begeleid naar ons eigen hutje, het ligt een beetje bovenin, midden in de jungle, tussen de meest prachtige bomen, bloemen en cactussen. Terwijl we het pad naar boven op lopen staan we oog in oog met een prachtig hertje. Het hutje zelf is heel sober, een bed met klamboe, die wel nodig is ook, want het krioelt hier van de mega grote rode mieren en andere insecten. Gelukkig zitten er ook een paar gekkotjes op het plafond boven ons bed die lekker op insecten jacht kunnen. De douche geeft alleen koud water, en geeft geen constante straal maar pompt, de vloer is van kiezelstenen wat niet heel comfortabel is aan je blote voetjes. Na de backpacks neergeploft te hebben gaan weer even de omgeving verkennen. Er is niet veel te doen op het eiland, mensen komen hier voornamelijk om te snorkelen, dat gaan wij morgen lekker doen. Ook kun je een mooie wandeling maken naar de top van het eiland voor een mooi uitzichtspunt. Er zijn hier niet zo veel mensen, de toeristen die er zijn zijn Nederlands, Scandinavisch, Frans. Er heerst een soort serene rust op het eiland, waar wij nog even aan moeten wennen. We hebben het gevoel dat we hier met elkaar moeten fluisteren. Niek eigenlijk nog niet helemaal, beter gezegd, helemaal niet, uit zijn werk/commando modus, ik nog in een soort rush van al het gereis en alle vele indrukken. Van heel veel prikkels naar heel weinig prikkels is echt even bewust om proberen te schakelen wat nog niet zo gemakkelijk. We zochten een mooi plekje uit waar we de omgeving mooi in ons op konden nemen en bestelden een heerlijk verse kokosnoot. Er is hier nergens anders wifi op het eiland dan bij een klein hoekje vlak bij de receptie, Niek maakt er dankbaar gebruik van om nog even zijn werk mails en telefoontjes door te laten schakelen zodat hij het hopelijk los kan laten en kan gaan genieten hier. Om 13:00 kunnen we gaan lunchen, we krijgen een typisch Vietnamese 4 lunch voorgeschoteld. Soms totaal geen idee wat er op ons bordje ligt of hoe we het moeten eten. Wel heel leuk en het lekker. Na het eiland een beetje te hebben verkend willen we ook even rondom het eiland kijken dus we huren een kano. Snorkels mee, en peddelen maar. Onderweg zien we een paar schitterend grote zee arenden. Wat opvalt is de hoeveelheid afval die er aam de andere kant van het eiland in de zee drijft. Ook kanoën we langs veel vissers en viskwekerijen, erg leuk en mooi om te zien. We zien het al een beetje dicht trekken en zijn inmiddels een behoorlijk end van het eiland af, en dan jahoor, begint het te stort regenen.. Wij als gekken zo dicht mogelijk langs de kust terug roeien voor het geval het gaat onweren, dan kunnen we er snel uit. Nergens echt plekje om te schuilen dus even struggelen dan maar. Weinig zicht omdat de regen echt zo hard naar beneden valt. Niek gaat achter me als een gek te keer, we vliegen bijna over het water, tot zijn peddel breekt. Nu is het helemaal aan mij alleen, we gaan nu tegen de stroming in, wind tegen. Niek achter me met zijn halve peddel proberen te sturen. Blij en opgelucht zien we na ik denk zo'n 20 minuten struggelen ons strandje weer liggen in de verte. We tillen al rennend de kano op het strand, geven de peddels weer af en rennen als een gek naar ons hutje. Onderweg ren ik tegen een grote cactus aan, sufferd! Niek vervolgens een uur naalden uit me kunnen trekken met een pincet. Het was een avontuurlijk tochtje. Even lekker opfrissen en ons klaar maken voor het diner wat om 19:00 weer klaarstaat. Het is hier trouwens dan al pikdonker! We zijn redelijk gebroken, en 's avonds is hier weinig te doen, dus lekker vroeg naar bed.
De volgende ochtend besloten we in plaats van de dag te beginnen met de wandeling naar boven eerst te gaan snorkelen omdat het echt een hele warme dag is. Het is prachtig onder water, we zien allerlei gekleurde vissen, groot en klein, prachtig mooi koraal, enorme zee egels, mooie schelpen. Echt genieten dit! We zijn denk ik net een uurtje aan het snorkelen, als mijn snorkel volloopt met water. Niek heeft me wel geleerd hoe ik deze onder water keeg kan laten lopen, maar dat lukte niet. Ik zocht onder water een stukje zand om te kunnen staan, ik dacht niks bijzonders te zien dus zet mijn voet op het zand, en voel plots echt een vreselijk stekende pijn. Ik schrik ervan en zwem in paniek zo hard ik kan terug naar de kant, Niek achter me aan. Mij hiel brandt, prikt, voelt enorm kloppend opgezwollen. Ik zoek naar een wondje maar er is niets anders te zien dan 2 hele kleintje sneetjes, helemaal geen bloed oid. Heel vreemd, geen idee wat het was, wat ik wel wist, dit was niet goed. Ik kan ben tegen pijn maar hier was meer aan de hand. Ik dwing mezelf rustig te blijven ademhalen en strompel terug naar ons hutje. Niek nog even onze snorkels en handdoeken aan het verzamelen. Ik ga onder de douche staan om mijn voet schoon te spoelen, ondertussen neemt de pijn helemaal niet af maar neemt juist toe. Ik ga zweten en voel mijn ademhaling versnellen, op mijn lippen bijtend vraag ik Niek of hij toch maar even iemand wilt halen. De manager van het resort komt erbij, bekijkt mijn voet en verteld ons dat ik op een "koraalduivel" ben gaan staan zoals hij al dacht na Nieks beschrijving. Een heel mooi, maar ook heel gemeen visje en zowel voor mensen als voor andere vissen een gevaar. Mijn voet moet ik naar beneden houden zodat het gif eruit kan lopen, ondertussen komt er een emmer met gekookt water aan waar ik mijn voet een kwartier in moet houden. Ondertussen chekken ze of hij niet blauw wordt dat zou betekenen dat het gif zijn werk gaat doen van binnen, maar dat is gelukkig niet het geval. Onze eerste hulp troepen vertellen dat ze iedere dag met harpoenen zoeken in het snorkel gebied naar de koraalduivel om hem weg te halen, dat het echt een helse pijn is. Ze hebben volwassen mannen weleens schreeuwend uit het water moeten tillen en vonden mij "actually very brave." Ze vertellen ons dat de intense pijn 3 uur zal duren en dat het dan af moet gaan nemen. Na bekomen te zijn van de schrik en gerustgesteld te zijn doordat ik nu weet wat er precies aan de hand is besluiten we onze laatste uren op dit eiland door te brengen met een boekje aan het strand. De wandeling gaat hem helaas niet meer worden met een zere voet. Voor Niek heel moeilijk om stil te zitten en niets te doen gelukkig vind hij iemand om mee te voetballen. Ik maak nog wat foto's van het bijzondere plekje hier en dan moeten we alweer ingaan pakken. De pijn zakt geleidelijk, af en toe nog een hele gemene scheut. We wisselen nog wat verhalen uit met mede reizigers, krijgen erg leuke tips en moeten dan om 17:00 weer bij de boot zijn. Die brengt ons weer naar Tuy Hoa, waar we eigenlijk alleen maar zijn om te slapen. Tuy Hoa is totaal niet toeristisch, de locals spreken geen woord engels maar vinden het toch leuk om contact te zoeken! Op zoek naar een plekje waar we redelijk veilig voedsel kunnen vinden, dat wil zeggen een plek maar ze geen kat of hond serveren, maar het liefst gewoon vis of vegetarisch. En dan naar lekker bed, om 04:00 staat de wekker.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
